وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ
البته نپندارید که شهیدان راه خدا مرده‌اند، بلکه زنده‌اند (به حیات ابدی و) در نزد خدا متنعّم خواهند بود. (آیه ۱۶۹ سوره آل عمران)
حمله تروریستی ددمنشانه و دور از انسانیت که در غروب چهارشنبه ۴آبان ۱۴۰۱ در بارگاه ملک پاسبان سید السادات الاعاظم حضرت احمد بن موسی الکاظم شاهچراغ علیه السلام رخ داد، مامن و ماوای دل مردم شیراز و ایران را به خون پاک ۱۳ زن و مرد و کودک مظلوم رنگین کرد. قلب عدالت‌طلبان و آزادی خواهان را آزرد و همگان را به سوگ نشاند و بار دیگر صدای مظلومیت عاشقان آل الله این بار در صحن و سرای سومین حرم اهل بیت علیهم السلام پیچید.
جمعی از مردان، زنان و کودکان مظلوم که مشغول راز و نیاز با معبود خود بودند با شلیک گلوله های عنصر تکفیری داعش به شهادت رسیدند. شهدای بارگاه حضرت احمدبن موسی شاهچراغ علیه السلام همچون دیگر شهدای اسلام، محشور با آل طاها و اسره یاسین هستند و مجروحان این واقعه شفایافتگان دارالشِفای ولایت‌اند. این جنایت سبوعانه از سوی اشقیای زمانه، نشان از عدم شناخت سیره و سلوک مردمان این سرزمین دارد، آن زمان که به خیال خام خود، خواستند خاک بر چهره خورشید تابان ولایت بپاشند.